"Maar wat gebeurt er dan tijdens een Metamorfosemassage". Ze stapt bij me binnen in de praktijk en ik merk dat haar energie hoog zit. Dat haar hoofd overloopt. En terwijl ik haar laat landen met het geluid van de Klankschaal, merk ik dat er een diepe zucht ontsnapt. Ze is nu hier. Er zijn diepe processen aan de gang op zielsniveau en gevoelsmatig heeft ze gekozen voor een Metamorfosemassage.
Terwijl ze plaatsneemt in de "koninklijke zetel", verwelkom ik haar met een warm voetbad.
Ik was haar voeten en eer daarmee het pad wat zij bewandeld. Dat er iemand is, die nu voor haar zorgt, is nieuw voor haar. Dit komt bij haar binnen en de eerste tranen rollen over haar wangen.
Ze neemt plaats op de massagebank en ik dek haar liefdevol toe met een heerlijke zachte deken. Vandaag hoeft ze even helemaal niets, dan zich alleen maar over te geven aan dat wat zich aandient.
Rustig maak ik contact met haar voeten. En terwijl ik langzaam begin om zachte strijkingen aan te brengen, zie ik dat haar gezicht verstrakt. Haar ademhaling versnelt en ze is haar emoties aan het wegslikken. En stiekem, heel stiekem, rolt er een traan over haar wangen.
Terwijl ik haar observeer, bied ik een safe space. Ruimte om te mogen zijn, meer is er niet nodig. En terwijl ik in een rustig tempo blijf doorgaan met de strijkingen, nodig ik haar uit om haar ruimte in te nemen. Nodig ik haar uit om haar te mond openen, zodat haar ademhaling zijn werk kan doen en haar levensenergie mag gaan stromen.
Te vaak heeft ze haar mond gehouden, te vaak heeft ze haar emoties naar beneden geslikt. Te vaak heeft ze zichzelf de adem ontnomen en zichzelf het recht om hier te mogen zijn ontzegt. Nu mag het stromen. En terwijl ze doorademt, wordt er een weg vrijgemaakt, de weg van het voelen. Niet langer hoeft ze haar emoties aan de kant te drukken. Ze is eindelijk vrij om te voelen.
Haar tranen vinden hun weg. Met een flinke ademteug vult ze haar longen. Ze heeft recht van bestaan.
Stilaan wordt ze wat rustiger....... En nu ze begint te voelen, komt er iets naar boven. Iets wat zo lang verborgen is gebleven, maar wat ze onbewust altijd heeft aangevoeld. Hier, in deze ruimte en op dit moment, openbaart het zich. Het is de verbinding met haar broer.
Haar broer. Een kind wat niet heeft mogen zijn en te vroeg aan dit leven is onttrokken. Een kind waar zij haar recht van bestaan aan heeft te danken. Het voelt voor haar, als een leven in schuld. Want met welk recht was ze hier? En waarom zou zij mooie stappen mogen maken, terwijl haar broer nooit de kans heeft gekregen.
Haar hele leven liep ze al met het gevoel, alsof ze niet vooruit kon komen. Alsof er een onzichtbare kracht was die haar tegenhield. Maar ze wilde verder, zich losmaken en haar eigen leven leiden. Boos was ze op hem. En met die boosheid wilde ze niet langer meer leven. Het was tijd om haar broer los te laten.
Ik nodigde haar uit, om contact te maken met haar broer. En niet langer meer voor hem weg te lopen in boosheid.
Ze maakte contact met zijn energie en ging in gesprek. En wat schetste haar verbazing, ook hij was boos. Boos omdat hij niet heeft mogen zijn. Boos omdat hij niet in het leven mocht staan en zij wel. Alsof hij wilde zeggen, maar jij zit op mijn plek! Het verdriet van beiden mocht zijn. En toen ze eenmaal zijn bestaan erkend had, en hij begreep dat het niet meer zijn plek was om hier op aarde te zijn, konden ze elkaar loslaten in liefde.
Jij bent mijn broer. Ik ben jouw zus en ik houd van jou. Het is nu tijd om elkaar los te laten.
Ik vroeg haar een tunnel van licht te visualiseren en hem daar naar toe te begeleiden. En langzaam stapte hij in het licht, op weg naar zijn eigen pad en zijn eigen dimensie.
Stilletjes kwam ze weer terug in het hier en nu. Terug in de ruimte waar ze zich bevond. Een beetje verwonderd, maar in een prachtige, lieve en vredige energie. Als herboren, zo voelde ze zich.
Dankbaar ben ik, dat ze me haar vertrouwen gaf en ik haar een safe space mocht bieden.
En het enige wat hiervoor hoefde te gebeuren, was verbinding maken en ieder zijn eigen plek te gunnen <3
